Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Διευκρινίσεις από τον Σεβασμιώτατο Μητρ. Πειραιώς π. Σεραφείμ για τον π. Γεώργιο Δορμπαράκη


Ἐν Πειραιεῖ τῇ 29ῃ Ἰανουαρίου 2013

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Κραταιά πίστις τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων καί ὅλης τῆς ἁγιοπνευματικῆς παραδόσεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία σώζει καί δέν σώζεται ὡς καί ὅτι εἶναι Χριστοκεντρική καί ὄχι ἱεροκρατική μέ τόν Ἐπίσκοπον εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ καί μέ τό πολίτευμα Αὐτῆς Συνοδικόν καί Ἱεραρχικόν. Ὁ,τιδήποτε ἕτερον πού ἀκούγεται κατά καιρούς καί ἐποχάς ἀποτελεῖ οἰστρηλατημένην εἰσήγησιν τοῦ βυθίου δράκοντος, τοῦ ἀρχαίου πτερνιστοῦ πού ἐπιδιώκει τήν σύγχυσιν καί τήν ἀπόκλισιν ἀπό τό δόγμα καί τό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας. Διϊστορικό παράδειγμα ἡ πολυειδής ἔκπτωσις τοῦ λεγομένου προτεσταντικοῦ κόσμου εἰς τόν ὁποῖον ὁ κάθε ἄνθρωπος συνιστᾶ καί «μίαν θρησκευτικήν κοινότητα». Τά ἀνωτέρω αὐτονόητα δυστυχῶς ἐλλείπουν ἀπό τά κείμενα τόσον τῶν ὑπογραψάντων τήν «ἔκκλησιν» διά τήν πρώην Ἱ. Μονήν Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σκάλας Ναυπάκτου, ὡς καί τήν ἀδύναμον ἀνταπάντησιν εἰς τήν δόκιμον καί ἐμπεριστατωμένην ἀπάντησιν τοῦ οἰκείου Ἱεράρχου Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ.κ. Ἱεροθέου ὡς καί τήν «Διαμαρτυρία γιά μία ἐπισκοποκή αὐθαιρεσία». Οἱ ὑπογράψαντες τά ἀνωτέρω κείμενα χωρίς διάκρισιν, χωρίς γνῶσιν, χωρίς ἔρευναν τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν προδήλως παρεβίασαν τήν ἐντολήν τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «μή κρίνετε τήν κατ’ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ἰω. Ζ΄24) ἀνέλαβαν αὐτοκλήτως καθήκοντα εἰσαγγελικοῦ λειτουργοῦ, δικαστικοῦ συμβουλίου καί εἰς πρῶτον καί τελευταῖον βαθμόν δικαστηρίου καί ἀπεφάνθησαν: «Η δημόσια αυτή διαμαρτυρία μας δεν στοχεύει στην αποκατάσταση του π. Γεωργίου Δορμπαράκη στην ενορία του, κάτι που ο ίδιος άλλωστε μάς απέκλεισε υπό τις κρατούσες σήμερα συνθήκες. Αποσκοπεί όμως στη ευαισθητοποίηση του πληρώματος της Εκκλησίας, του ιερού κλήρου, αλλά και των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών απέναντι σε φαινόμενα αυθαιρεσίας και εξουσιαστικής βίας, τα οποία (περιττό να το τονίσουμε) δεν γίνονται πλέον ανεκτά από τους πιστούς όπως στο παρελθόν. Ιδίως μεσω της θεολογικής ανανέωσης των τελευταίων δεκαετιών έγινε φανερό πλέον πως τέτοιες πρακτικές υποσκάπτουν αυτή καθ’ εαυτή την φύση της Εκκλησίας και του σωστικού μηνύματός της. 
Η ευχή και η προσευχή μας είναι να χρειάζονται στο εξής όλο και λιγώτερες παρεμβάσεις οι οποίες θα στοχεύουν στο να εμποδίσουν και να αναιρέσουν ενέργειες που διαταράσσουν την Εκκλησία και παραχαράσσουν το ορθόδοξο φρόνημα». (Διαμαρτυρία γιά μιά ἐπισκοπική αὐθαιρεσία).
Ἀπευθυνόμενος εἰς τό αἴσθημα δικαίου καί κανονικῆς τάξεως τοῦ ἁγιωτάτου καί εὐαγοῦς Κλήρου, τῶν μοναχικῶν ταγμάτων καί τοῦ φιλοθέου λαοῦ τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας παραθέτω τά νομικά καί κανονικά στοιχεῖα διά τήν προσαπτομένην ἀκρίτως εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου δῆθεν ἐπισκοπική αὐθαιρεσία ἐκ τῶν ὁποίων συνάγεται ἀβιάστως ὅτι τά πραγματικά περιστατικά πού ἀναφέρονται εἶναι ἕωλα, ἀβάσιμα καί ἀνεπέρειστα. Ὁ Νόμος 590/1977 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τό ἄρθρον 37 ἐδαφ. 7 διαλαμβάνει ὅτι: «7. Τακτικς φημέριος μετατίθεται: α) τ ατήσει του, β) ποφάσει τς Δ.Ι.Σ. μετ τιολογημένην πρότασιν το οκείου ρχιερέως, το συνολικο ριθμο τν οτωσι μετατιθεμένων ν κάστ Μητροπόλει μ δυναμένου ν περβ τος τρες κατ᾿ τος, δι δ τν ερν ρχιεπισκοπν θηνν τος δέκα κα γ) λόγ ποινς πιβαλλομένης τελεσιδίκως π το Συνοδικο Δικαστηρίου κατ τ εδκώτερον ν τ νόμ περ κκλησιαστικν Δικαστηρίων ριζόμενα». Ἑπομένως ὁ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος κ. Γεώργιος Δορμπαράκης, τακτικός Ἐφημέριος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς μόνον μέ ἕναν ἐκ τῶν ὡς ἄνω τρόπων ἦτο δυνατόν νά ἀποχωρήση ἐκ τῆς τακτικῆς Ἐφημεριακῆς αὐτοῦ θέσεως, ὅπερ καί ἐγένετο ὡς προκύπτει ἐκ τῶν κατωτέρω ὑπηρεσιακῶν ἐγγράφων ταυταρίθμου αἰτήσεως ἀπό 11/1/2013 τοῦ π. Γεωργ. Δορμπαράκη καί τοῦ ὑπ’ ἀριθμ. 84/11.1.2013 ἀποδεκτηρίου ἐγγράφου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ κ.κ. Ἰγνατίου, γεγονός πού ὁμολογεῖται ἀφελῶς ἀπό τό κείμενον τῆς λεγομένης «διαμαρτυρίας» διά τῆς ἀναφορᾶς «παρά τό γεγονός ὅτι τυπικά ἐμφαίνεται σάν αἴτημά του νά λάβῃ ἀπολυτήριον. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐξαναγκάσθηκε νά τό κάνει ἐπειδή τοῦ ζητήθηκε καί γιά νά μήν παραμείνει ὑπό τήν σοβαρή δυσμένεια τοῦ Μητροπολίτη».
Κατά τόν εὐφυέστατον φερόμενον συγγραφέα τῆς «διαμαρτυρίας» εἰς θέματα διοικήσεως καί κανονικῆς τάξεως ἡ τυπικότης δέν διασφαλίζει καί δέν ἀποδεικνύει τήν οὐσίαν. Εἶναι φαιδρόν νά γράφεται καί νά ὑπογράφεται ἀπό ἐξαιρέτους ἀδελφούς ὅτι Κληρικός μέ πολυετῆ διακονίαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποχωρεῖ δῆθεν τῆς θέσεώς του «πειδή το ζητήθηκε καί γιά νά μήν παραμείνη πό τήν σοβαρή δυσμένεια το Μητροπολίτη». Μήπως ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς εἶναι ἰδιοκτησία τοῦ Μητροπολίτου καί ἡ ἐφημερικαή θέσις τοῦ τακτικοῦ ἐφημερίου περιουσιακόν του δικαίωμα, ὥστε νά διορίζη καί νά ἀπολύη κατά τό δοκοῦν ὅταν εἶναι σαφέστατος ὁ Νόμος περί Καταστατικοῦ Χάρτου καί πᾶς Κληρικός δύναται νά ἀπευθυνθῆ διά τυχόν ἀδικοπραγία τοῦ οἰκείου Ἀρχιερέως εἰς τήν Ἀνωτάτην Ἐκκλησιαστικήν Ἀρχήν τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κατ’ ἄρθρον 55 ἐδαφ. 1 καί 2; Τό τραγικόν τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι ἡ ἑκουσία ἀποχώρησις ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς καί ἡ ἔνταξις εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Δημητριάδος καί Ἀλμυροῦ τοῦ π. Γεωργίου Δορμπαράκη, ὅπως προκύπτει ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἐγγράφων καί τῶν ἰσχυουσῶν νομικῶν καί κανονικῶν διατάξεων χαρακτηρίζεται εἰς τό κείμενον τῆς «διαμαρτυρίας» ὡς «αἰφνίδια ἀπόφαση τοῦ Μητροπολίτη χωρίς ἔστω μιά προσωπική ἀκρόαση προηγουμένως». Αὐθαιρέτως δηλαδή καί χωρίς γνῶσι τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν χαρακτηρίζεται ἡ σύστασις ὑπό ἁρμοδίου ὑπηρεσιακοῦ προσώπου πρός τόν τότε Κληρικόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς π. Γεώργιον Δορμπαράκην ὅτι συνυπέγραψε ἕνα κείμενον πού ἀφεῶρα εἰς τήν Ἐκκλησιασικήν διοίκησιν ἑτέρας Ἱ. Μητροπόλεως, τῆς Ἱ. Μ. Ναυπάκτου, καί εἰς τάς ἐπί δύο τοὐλάχιστον δεκαετίας κανονικάς καί διοικητικάς ἀποφάσεις τῶν συνοδικῶν ὀργάνων, τόσον τῆς ΔΙΣ, ὅσον καί τῶν συνοδικῶν δικαστηρίων δίχα ἐρεύνης, γνώσεως καί ἐπισταμένης μελέτης τοῦ τεραστίου ὄγκου τῆς θλιβερᾶς αὐτῆς ὑποθέσεως ἐξισώνων τούς ὑπό τῆς Ἐκκλησίας τεθέντας ὑπό ἐπιτίμιον ἀκοινωνησίας μέ τά ἀνώτατα συνοδικά ὄργανα διοικήσεως Αὐτῆς καί τόν ὁμολογητήν καί βαθυνούστατον θεολογικόν γίγαντα Μητροπολίτην Ναυπάκτου καί ἁγ. Βλασίου κ.κ. Ἱερόθεον, τοῦ ὁποίου αἱ 500 θεολογικαί συγγραφαί πλουτίζουν τήν θεολογικήν γραμματείαν, ἀντιμετωπίζουν πατερικῶς καί ἀποτελεσματικῶς τάς κακοδοξίας τοῦ Μητροπολίτου Περγάμου κ.κ. Ἰωάννου, τήν μεταπατερικήν λύμην καί τίς κενοφωνίες τῶν μεταφράσεων τῶν λειτουργικῶν κειμένων, ἔχουσαι μεταφρασθεῖ καί εἰς 26 γλώσσας τῆς ὑφηλίου.
Εἶναι ἐξόχως ἀποκαλυπτική τοῦ ὅλου θέματος ἡ ἀναφορά τῆς «διαμαρτυρίας»: «Ἡ δημόσια αὐτή διαμαρτυρία μας δέν στοχεύει στήν ἀποκατάσταση τοῦ π. Γεωργίου Δορμπαράκη στήν ἐνορία του, κάτι πού ὁ ἴδιος ἄλλωστε μᾶς ἀπέκλεισε ὑπό τίς κρατοῦσες σήμερα συνθῆκες»(!!!) πού ἀποδεικνύει πασιδήλως ὅτι οἰκειοθελῶς ἀπεχώρησε ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως ὁ εἰρημένος Κληρικός ἐπειδή ἐθεώρησε ἑαυτόν δῆθεν θιχθέντα ἐκ τῆς ἐπισημάνσεως τῆς κανονικῶς καί ἐκκλησιολογικῶς ἐσφαλμένης του ἐνεργείας. Καί διά νά ἀποδειχθῆ εἰς πάντας ἡ ἀλήθεια πού στρεβλώνεται μέ τό ἀνωτέρω κείμενο ἐπαναλαμβάνεται δημοσίᾳ ἡ πρόσκλησις πού ἀπηυθύνθη εἰς τόν Αἰδεσιμ. π. Γεωργ. Δορμπαράκην δι’ ἐννίων ἐνοριτῶν του πού ἐπεσκέφθησαν τήν Ἱ. Μητρόπολιν νά ἐπανέλθη εἰς τήν ἐφημεριακήν αὐτοῦ θέσιν εἰς τήν Ἱ. Μητρόπολιν Πειραιῶς.
Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν φερόμενον ὡς συντάκτην καί διακινητήν τῆς ἀνωτέρω διαμαρτυρίας Αἰδεσιμ. Πρωτοπρ. κ. Βασίλειον Θερμόν, Ἐφημέριον Ἱ. Ναοῦ Παμμεγ. Ταξιαρχῶν Σχηματαρίου Βοιωτίας καί κληρικόν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Θηβῶν καί Λεβαδείας, ὡς φέρεται ἐκ τῆς δημοσιευθείσης προσκλήσεώς του διά τήν ὑπογραφήν τῆς ὡς ἄνω «διαμαρτυρίας» εἰς τήν ἱστοσελίδα http://efhmeris.blogspot.gr/2013/01/blog-post_2015.html ἐρωτᾶται δημοσίως εἶχε τήν σχετικήν εὐλογίαν καί κανονικήν ἄδειαν τοῦ Ποιμενάρχου αὐτοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Θηβῶν καί Λεβαδείας κ.κ. Γεωργίου διά νά ἐμπλακῆ εἰς τήν διοίκησιν ἑτέρας Ἱ. Μητροπόλεως καί νά χαρακτηρίση κανονικάς ἐνεργείας ὡς «φαινόμενα αὐθαιρεσίας καί ἐξουσιαστικῆς βίας»;
Κηδομένη ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς τοῦ κύρους τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ κανονικῆς τάξεως προσεπιδηλοῖ πρός τόν εἰρημένον κληρικόν ὅτι τοῦ παρέχεται τριήμερος προθεσμία ἀπό τῆς σήμερον ἵνα ὑποβάλη ἐγγράφως πρός τόν οἰκεῖον αὐτοῦ Ποιμενάρχην τήν κανονικήν του μεταμέλειαν διά τάς φερομένας ὡς διαπραχθεῖσας ὑπ’ αὐτοῦ ἀδικοπραγίας α. τῆς φατρίας, β. τῆς τυρείας καί γ. δεινοτάτου σκανδαλισμοῦ τῆς συνειδήσεως τῶν πιστῶν διά κανονικά ἀδικήματα σαφῶς προβλεπόμενα καί ρητῶς τιμωρούμενα ὑπό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων ΙΗ΄ τῆς Δ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ΛΔ΄ τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ΝΗ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων διότι ἄλλως παρερχομένης ἀπράκτου τῆς ἀνωτέρω προθεσμίας θά ἀσκηθοῦν αἱ ὑπό τῶν ἱερῶν κανόνων καί τῶν νόμων τοῦ κράτους προβλεπόμεναι ἐνέργειαι κατά τάς διατάξεις τῶν ἄρθρων 7, 8 καί 100 τοῦ Νόμου 5383/1932 Περί Ἐκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων καί τῆς πρό αὐτῶν διαδικασίας ὡς τίθενται καί ἰσχύουν κατά τά σαφῶς προβλεπόμενα ὑπό τῆς παραγρ. 1 τοῦ ἄρθρου 44 τοῦ Νόμου 590/1977 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἐπισημειοῦται δέ ὅτι ὑφίσταται συντρέχουσα ἁρμοδιότης τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Δικαστηρίου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐν προκειμένῳ κατά τάς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 7 τοῦ ἀνωτέρω νόμου διότι τά φερόμενα ὡς τελεσθέντα κανονικά παραπτώματα διά τοῦ διαδικτύου ἐτελέσθησαν καί ἐντός τῆς κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς ἐφ’ ὅσον τό διαδίκτυον λειτουργεῖ καί ἐντός αὐτῆς.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ


Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ανθολόγιον 131: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (περί μνησικακίας)

Ὅποιος μισεῖ ὅλο τόν κόσμο, τοῦτος δέν μπορεῖ νά ἀγαπᾶ οὔτε τόν ἑαυτό του.
Ὅποιος μισεῖ ὅλο τόν κόσμο, τοῦτος ὑποτιμᾶ τόν ἑαυτό του. Καί πετᾶ στόν ἑαυτό του καθημερινές ἀπολαύσεις, ὅπως πετᾶ κομμάτια ἀπό κόκκαλο στόν σκύλο.
Ὅποιος μισεῖ ὅλο τόν κόσμο, τοῦτος κηρύττει πόλεμο πρός ὅλο τόν κόσμο. Στήν πλευρά τοῦ κόσμου θά στέκει καί ὁ Θεός.
Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος θά ἦταν προτιμότερο νά πεῖ στό βουνό: Πέσε πάνω μου!



Ανθολόγιον 130: Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τό ν' ἀναζητᾶς τήν ἀλήθεια, σημαίνει νά ζητᾶς τό ἀντικείμενο τῆς ἀγάπης.



Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ "ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ" (links)

Στο ιστολόγιο ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ έχουν δημοσιευθεί αρκετά κείμενα και εισηγήσεις από το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά». Για να τα μελετήσετε κάντε κλικ στους παρακάτω συνδέσμους:


  1. ΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. H εισήγηση του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου στο συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά
  2. Εκκλησία και Αριστερά. Ιχνογράφηση ενός εύφλεκτου τοπίου (Π. Υφαντής)
  3. «Για μια ελεύθερη και ζωντανή εκκλησία». Ο χαιρετισμός του συντονιστή της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Δημήτρη Βίτσα στο συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά»
  4. Θέματα ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας καί μισθοδοσίας τοῦ κλήρου (Μητρ.Μεσσηνίας Χρυσόστομος)
  5. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ (π. Βασίλειος Καλλιακμάνης)
  6. Εκκλησία και Αριστερά έναντι του μεταναστευτικού ζητήματος. Από την ξενοφοβική και τη φιλανθρωπική στάση στην πρωτοβουλία της αλληλεγγύης για μια κοινωνία της ανθρωπιάς (Στ. Τσομπανίδης)
  7. ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Η ομιλία του καθηγητή του Τμήματος Νομικής του ΑΠΘ Κώστα Σταμάτη στο συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά
  8. Η θρησκεία στη δημόσια σφαίρα: Η συμβολή της κοινωνιολογικής έρευνας (Νίκη Παπαγεωργίου)
  9. Η ομιλία του Ανδρέα Καρίτζη. Ο δρ. φιλοσοφίας και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η έκπληξη του συνεδρίου
  10. Ἐκκλησία καὶ Ἀριστερὰ ἐν μέσω κρίσης: Δράσεις ἔναντι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων (Μητρ. Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα)
  11. ΕΚΚΛΗΣΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Ομοιότητες και διαφορές. Η ομιλία του Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως στο συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά
  12. Η ομιλία του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου στο συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά
  13. Αρκαλοχωρίου Ανδρέας: «Σχέσεις Εκκλησίας και αριστεράς στην Ελλάδα μεταξύ του 20ου και 21ου αιώνα»
  14. «Ο κόκκινος Θεός» Μια Θεολογική Ανάγνωση της Ιστορίας του Σοσιαλισμού (Μ.Κωνσταντίνου)
  15. Θρησκευτικότητα και θρησκευτικά σύμβολα στον δημόσιο χώρο. Η εισήγηση του Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνατίου στο συνέδριο Εκκλησία και Αριστερά


ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ

 
Στις 9 Ιανουαρίου 2013 αναρτήθηκε στο διαδίκτυο (http://www.amen.gr/article11916) έκκληση 26 πιστών χριστιανών προς όλα τα εμπλεκόμενα στην υπόθεση της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου μέρη, στην οποία με σεβασμό παρακαλούσαν να καταβληθή κάθε προσπάθεια για να θεραπευθή το πρόβλημα και να μην οδηγηθούμε σε σχίσμα.
Ένας εκ των υπογραψάντων ήταν και ο πρωτοπρεσβύτερος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς π. Γεώργιος Δορμπαράκης, φιλόλογος και θεολόγος, κληρικός έγκριτος και αξιοσέβαστος, με πλούσια ποιμαντική και συγγραφική δραστηριότητα.
Στις 11 του μηνός αναγράφηκε στο διαδίκτυο (http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2013/01/blog-post_11.html) ότι ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ απαίτησε (δι’ άλλου προσώπου) από τον π. Γεώργιο, την επόμενη κιόλας μέρα της ανάρτησης, να αναζητήσει άλλη Μητρόπολη διότι ετόλμησε να συνυπογράψει την έκκληση. Κάποιοι εξ ημών επικοινωνήσαμε με τον π. Γεώργιο και μας επιβεβαίωσε την είδηση. Παρά το γεγονός ότι τυπικά εμφαίνεται σαν αίτημά του να λάβει απολυτήριο, η αλήθεια είναι ότι εξαναγκάστηκε να το κάνει επειδή του ζητήθηκε και για να μην παραμείνει υπό την σοβαρή δυσμένεια του μητροπολίτη.
Το μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει το νόημα μιάς τέτοιας απόφασης. Διώκεται στην Εκκλησία μας η ελευθερία της γνώμης; Μήπως έχει ποινικοποιηθή η ειρηνευτική πρωτοβουλία και έκκληση; Με ποιά λογική τιμωρείται ένας ανεπίληπτος και υποδειγματικός κληρικός επειδή συμμετείχε σε μια ευγενική δημόσια έκκληση για ένα χρόνιο πρόβλημα που πληγώνει την Εκκλησία; Πώς είναι δυνατόν να στερούνται τόσοι χριστιανοί τον ποιμένα τους με μια αιφνίδια απόφαση του μητροπολίτη, χωρίς έστω μια προσωπική ακρόαση προηγουμένως; Ο γνωστός ανά το πανελλήνιο για το εκκλησιαστικό του φρόνημα π. Γεώργιος Δορμπαράκης προφανώς μοιράστηκε στην έκκληση μαζί με άλλους την κοινή αγωνία εξ αιτίας της ποιμαντικής του συνειδήσεως. Πολύ συχνά Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί παρεμβαίνουν στα δημόσια πράγματα, ακόμη και στα εκκλησιαστικά, με γραπτό λόγο ή στα ηλεκτρονικά μέσα, ενίοτε με τρόπο λιγώτερο συγκρατημένο και ευγενικό από την συγκεκριμένη έκκληση, χωρίς όμως να εκφράσουν κάποια ενόχληση οι Ιεράρχες μας- και πολύ ορθά.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ.



Theodore Riginiotes, The Path towards the Light: Orthodoxy's holy teachers and teachers of other religions

A New Age communication technique

In a certain village of Messaras lives an elderly lady called G*****, who - to those who know her - know well that God has bestowed her with exceptional charismas.  Once, for example, the Archangel Michael appeared to a certain sick person in Athens who did not know her at all, and announced to him: "I came to heal you, because G*** sent me to you in her prayer."  The elderly G*** said to me:  "I am no saint; just an old lady who beseeches God for her salvation. If you want a Saint, you should go to so-and-so the ascetic who lives over there, or the other one, ***** who lives in that area" etc., giving me the names of 4-5 contemporary ascetics - mostly unknown - who live in various regions of Crete.
Characteristics like those of the elderly G*** - on their own - do not mean anything.  They can quite easily be imitated by a con artist - although, people like the old lady are not frauds, as she never profited in any way from those charismas; in fact, all that preoccupied her was the fear that she might lose that mystical relationship with Christ in her heart. Instead, we can find such abilities in teachers of other religions: Buddhists, Hinduists, and even witch doctors or shamans.  Nevertheless, we need to mention that in our spiritual tradition there are quite a number of people who have reached the elderly lady's "level".  For example, the inconceivable, miraculous charismas of contemporary Orthodox saints such as the Gerons (Elders - spiritual teachers) Porphyry, Paisios, Jacob and others, who not only had the gift of insight and healing, but also had experiences of "warping" of space and Time, the multiplication of matter, tele-transporting, communication with animals and many other signs.  What is even stranger however, is that similar phenomena as well as appearances of such Elders continue even after their death - or, to use the Orthodox term - after having fallen asleep in the Lord.  Even in Crete, there are such Elders, as, for example, the Elder Evmenios from the Roustikoi Monastery of Rethymnon and others...These wonder-working saints are descendants of a previous generation of wonder-workers, in which belonged people such as Saint George Karslidis († 1948), the sightless Saint Matrona of Moscow († 1952), Saint John Maximovitch († Seattle USA, 1966) and many others in the world, who in turn were descendants of another generation, which included Saint John of Kronstandt († 1908), Saint Nectarios of Optina (Russia † 1937), Saint Matrona of Anemniasevo († 1932), Saint Arsenios the Cappadocian († 1924) and many others.  Proceeding in this manner backwards into history, we can see holy wonder-workers living in every Christian generation, right through to the Disciples of Christ, whose miracles have been described in the New Testament (in the Book of "The Acts of the Apostles")
***
These holy and charismatic teachers of Christianity differ immensely from the respective Lamas, Swamis, Shamans etc., however, I would like to mention three points, which perhaps reveal those elements that I desire to point out to you.First of all, there is no "method" in the lives of these Christians, which they follow in order to attain such characteristics, nor were they initiated in any kind of mystic teaching.  The only thing they did was to open wide their heart to Christ, as God, and to their fellow-man. Their way of life does not include the practicing of a certain method (for example Yoga, meditation or martial arts), but rather, we would say that theirs is a path, which includes a descent into two intelligible realms - which the contemporary saint, the Elder Sophrony Sakharov, characterizes as "Hades": the "Hades of repentance" and the "Hades of Love".    The first "Hades" is the complete rejection of my old self and its acts and desires (which are characterized by bitterness) and the second "Hades" which contains an unconditional love, to the point of self-sacrifice, for each and every human being individually, even their enemy (whom they have forgiven completely).  This love culminates in (or begins from) a love for Christ, with Whom a proper communication is maintained through prayer, as well as participation in the Divine Liturgy and the Sacrament of Holy Communion; a communication that can even reach a sighting of the divine Light, not only during prayer, but also during one's ordinary everyday life. This sighting may sometimes last for entire days, and one can continue with his daily activities and simultaneously find himself inside the divine Light - which reveals itself to him as a personal entity, as Christ.
Given that there is no method, by which one can strive to attain a certain result, such major spiritual experiences can be experienced - not only by monks or priests - but also by common people, family men, or even children (who may not even be aware of what they had experienced). Christian spiritual experiences - ie, miracles, or visions of Christ, the Holy Mother or certain saints - can be experienced by non-Christians, who may well remain faithful to their religions, but some find the courage to convert to Orthodoxy, by placing themselves at the starting point of that new course. What all of them have in common however, is the "Hades" or repentance which gives birth to a humble heart, and the "Hades" of love, whose prerequisite is a humble heart.
A second characteristic of Orthodox wonder-working saints is that they do not in the least desire to attain any exceptional charismas, or to have any special spiritual experiences. They do not desire any increase in knowledge, or the acquisition of "wisdom" or a "higher consciousness" or to become "one with the universe", to become "attuned" to it or something similar...  They desire only Christ.  Their desire directs them outside their own self, towards another Person - which they love and to which they are inclined to be joined to, by following His path, the path of humble and selfless love towards God (the Holy, Triune God, not some subjective notion "of God", or a fantasy that "god" is a symbol of beauty or of love, or a spark that exists inside us or inside every being etc... etc..) and towards our fellow-man.  This is the reason that they do not immerse themselves inside their own self - like yogis do - but instead, they look to Christ, as God, and ask for His mercy and His precious help in cleansing their heart of passions and in becoming transformed into the kind of being that He wants them to be.
Furthermore, they do not strive to carve "their own path towards perfection", but rather, dedicate themselves to the path that Christ taught and be incorporated in the Body that He founded: the Church.  Christians never pursue any personal struggle for perfection; they dedicate themselves and their spiritual and moral struggle within the Church: they congregate with their brethren and they partake of the Body and Blood of Christ, from the same holy chalice.  Christ is also a member of this community - its Head, to be precise - and it is within that community that I can meet with Him.  Even a hermit is always a member of the community; he too becomes joined to it, through his prayer to Christ (a prayer for all people, and in fact for all beings), and he also partakes of Holy Communion, which renders it possible.
Given that Christ is the One that I Love, because He is the One that I desire to be joined to, and because I know that this union is feasible (as known to all the saints of Orthodoxy, who already experience from this lifetime that this union is what renders them wonder-workers with the charismas that the Triune God bestows and retracts appropriately, without man's ability to selfishly "recall" them with his own methods), this is the reason I am not interested in the possible existence of "other paths" for the acquisition of wisdom, knowledge, or supernatural powers.  Even if someone teaches me how to awaken or manipulate these powers, I so not desire them.  I desire only Christ.
Deep down I do desire such powers, which is why I am not in the state to see Christ; and if I do see something, it will likely not be Him, but someone "else" who will want to entrap me.  Saints, who have attained perfection, have actually rid their inner self of egotism and do not desire any powers, only Christ.  A favourite example in Orthodoxy that reveals the manner of approaching Christ is the parable of the Prodigal Son, who, after allowing himself to become totally crushed, afterwards fell at his father's feet and begged him to count him among the servants.  That is just how a humble Christian feels, when realizing the abyss that separates him from the absolute purity of Christ, i.e., he is fully aware that he is not without sin; but we see that the prodigal son's Father (symbolic of Christ) restored the prodigal one to the status of son and honoured him with a ring and resplendent garments, dismissing not only the son's request to become a servant, but also his previous life of debauchery where he had squandered the inheritance that he had demanded (and received) from his Father without having toiled for it.  
We might mention here that most of us are very sinful; our intentions deep down are not in the least pure and - if possible - our ego would lead us down very dark paths, regardless if we harmed people or "benefited" them. And yet, we do not admit anything like this (often not even to ourselves) but instead, we present our self as "worthy" of receiving charismas from Christ - albeit not even admitting that Christ is God, or that He does commune with man - and instead, maintain that there is merely an impersonal "divine essence" or a "universal soul", thus turning our back to the True God, Who has appeared to countless saints.
Two examples of different paths to approaching God are the holy Elders Porphyry and Sophrony.  The former had visited the Holy Mountain from his early teenage years and never distanced himself from Christ, thus most probably not having to experience the anguish of repentance to a large degree.  Oppositely, the latter had denied Christ, become an atheist, indulged in transcendental meditation, and had even entertained almost morbid thoughts that he himself was a god (thoughts that were influenced by oriental philosophy); thus, when he experienced the sighting of the Divine Light, God's absolutely humble love made him feel like an unworthy traitor, never having imagined that God could be so humble and condescending.  The Elder Sophrony experienced the "Hades or repentance" with extreme anguish, which, however, "regenerates, and does not cause despair nor does it exterminate man".
Most of us are more akin to the Elder Sophrony - relatively speaking - rather than the Elder Porphyry; by the way, this is why it is of incalculable value to raise our children the Christian way: so that they may find Christ in the easier manner, not the more painful one - nor reach the end of their life not having found Him at all.
The third characteristic of saints, which I would like to mention, is the knowledge (through experience) of all spiritual situations, which allows them to discern between the positive and the negative ones, even if externally they may present the same characteristics.  This spiritual science is called the "discerning of spirits" and it allows the saints to distinguish between a real experience or charisma that originates from God, and an "exact replica" that originates from the devil and is given to people as bait, with the intention of flattering their ego and drawing them even further away from their purpose - which is their "in Christ" union with God.
The discerning of spirits is especially apparent in saints who have also "tasted" exo-Christian experiences, after having been initiated in other spiritual traditions prior to discovering Orthodoxy.  One such personage is the Elder Sophrony that we mentioned earlier, but, there are other similar cases which are recorded throughout the history of Orthodoxy - even with ascetics who had never ceased being faithful to Christ, but had been caught in a moment of egotistic weakness and had acquired "charismas" that led them into numerous torments.
The discerning of spirits is a Christian contribution that is necessary for a real evaluation - of spiritual experiences as well as of "powers", of "charismas", of "contacts with other beings", of "revelations", of "wisdom" and all the other elements that the various spiritual traditions safeguard and impart, as though they are priceless treasures.  If I may be allowed to make an observation here, given that this charisma is absent, even in the non-Orthodox versions of Christianity (which is why we observe "spiritual experiences" and "charismatic displays" in various heresies such as papism and protestantism - phenomena which according to Orthodox criteria are seen as suspicious, and even purely demonic), Orthodox Saints have experienced similar situations as those experienced by the teachers and the sages of various religions.  Reversely, however, the teachers of other religions who may have "broadened their consciousness" or have "communicated with entities" etc., have not savored the experience of a union with Christ. This is the reason why an Orthodox Saint (who can immediately perceive the presence or the absence of divine Grace) is far better "equipped" to evaluate a spiritual phenomenon... and, quite frankly, this evaluation is not favorable as regards the quality of the "powers", the "charismas", the "revelations" etc., even within Christianity and within Orthodoxy -  and even more so within the various religions where people worship spirits of an indeterminable identity (quite possibly malign or threatening ones, or deities that fuse "good and evil" together, as if they are supposedly the different aspects of the same thing, or supplementing each other) and they  open up towards these entities, striving to become joined to them or be possessed by them, whereas God, the Angels and the souls of the reposed  Saints - i.e. the benign spirits - never possess a person.
The religions of the Far East - such as Hinduism or Buddhism - regard as the perfect state and redemption the elimination of the human personality and its annihilation or its assimilation into the "universal psyche" because they regard the present world as a self-deception.  Christianity on the other hand knows, from the personal experience of the saints, that an individual's personality is never lost; that it remains alive after the body's death and also that the body likewise anticipates its resurrection, as pre-announced by Christ in many parts of the New Testament.
So, where does this "elimination" that the oriental religions strive for lead to? Or, what exactly are the spirits and the entities that come into contact with people, either as "gods" or as "ancestors" or as beings "from other worlds" (for example elves and fairies), or even in the modern-day West (which is presently in a spiritual confusion), as "wise extraterrestrials" with divine qualities?The above are just a small chapter in the huge topic of the differences between religions.  Religions are not paths that "all lead to the same finishing point"; they do not say "the same things with other words", nor can they all lead Man to the Truth and to perfection.  We Christians are fully aware of this, because experience has reassured us that the Truth is Christ, and that perfection is one's union with Him - which involves the in-Christ participation of imperfect man in the perfection and purity of God.  Without Christ, there is no perfection and no Truth; only solitude (like in Buddhism), or paths that lead to the unknown.
An "unknown"... that is very well known - thanks to the experience and the wisdom of true peaceful warriors and teachers of mankind, who reached the highest point of spiritual progress that is possible for human persons: that of the saints. All of the above, my brother, you need not blindly accept as dogmas.  Examine them in depth, and you will discover for yourself what the truth is.  Be careful however, in case you fool yourself that "truth" is whatever accommodates your ego (by telling you that you will find God "within you", or that you and God "are one", or that you will become virtuous, luminous, prescient and omnipotent by means of rigorous exercise), just because that which invites you to the thing most hated by fallen man will seem unpleasant to you, i.e., repentance and humility.
 [source]

[Το ίδιο άρθρο στα ελληνικά εδώ]



Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Α. Καρίτζης: «Ο σύγχρονος λόγος της Εκκλησίας και της Αριστεράς. Από τη συγκρουσιακή στη συνεργατική ρητορική» (από το συνέδριο "Εκκλησία και Αριστερά")




Ζούμε σε μια περίοδο όπου είναι σε εξέλιξη μια τεράστια επίθεση στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Μια επίθεση που στο κέντρο της βρίσκεται η ίδια η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Ο νεοφιλελευθερισμός – αυτό είναι το όνομα που έχει επικρατήσει διεθνώς για την περιγραφή αυτής της αντίληψης – εδράζεται σε μια θεωρητική σύλληψη για τον άνθρωπο και την κοινωνία, προϊόν μιας ενδεχομενικής συνέργιας παραγόντων στους οποίους δεν θα αναφερθώ. Το κεντρικό στοιχείο της είναι ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση προβληματικοί, και άρα η οποιαδήποτε προσφυγή στις ανθρωπολογικές τους ποιότητες για την πραγμάτευση των κοινωνικών ή ατομικών ζητημάτων συνιστά τον δρόμο προς την καταστροφή. Οι ανθρωπολογικές ποιότητες – ή ακριβέστερα κάποιες από αυτές – θεωρούνται πηγή παθών και μη ορθολογικών συμπεριφορών. Γι’ αυτό γενέθλιος σκοπός της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης είναι η κατασκευή ενός νέου ανθρώπου, ενός νέου ορθολογικού τύπου ανθρώπου ικανού να ζήσει μια ζωή ρυθμισμένη και ήσυχη. Η πρώτη ύλη για μια τέτοια κατασκευή δεν είναι άλλη από τους νόμους της αγοράς, της ανταλλαγής και του ανταγωνισμού.
 Για να μπορέσει ένα τέτοιο σχέδιο να υλοποιηθεί πρέπει να αλλάξουν ριζικά κάποιες ανθρωπολογικές ποιότητες. Ποιότητες που απαντώνται σε διάφορες μορφές ανά τους αιώνες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη – τις περισσότερες φορές χωρίς να καθορίζουν τις κεντρικές συντεταγμένες της οργάνωσης των κοινωνιών, αλλά και χωρίς τις οποίες δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες – και διέπουν τις πρωταρχικές διυποκειμενικές σχέσεις (γενναιοδωρία, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, λογική του δώρου κοκ).
Για τον νεοφιλελευθερισμό, στο μακροεπίπεδο της κοινωνίας ο μεγάλος εχθρός είναι η δημοκρατία, η δυνατότητα των ανθρώπων να έχουν λόγο για την πορεία των κοινωνιών με βάση τις δικές τους ανάγκες, όπως αυτοί τις αντιλαμβάνονται ως άνθρωποι και όχι ως κάτοχοι ατομικού κεφαλαίου σε ανταγωνισμό μεταξύ τους  καθώς ως τέτοιοι δεν χρειάζονται τη δημοκρατία, η λογική του ανταγωνισμού που διέπει τη λογική του κεφαλαίου αυτοματοποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Αυτός ο εχθρός είναι σύστοιχος με τον εχθρό στο μικροεπίπεδο του ατόμου όπου πρέπει να εξαλειφθεί κάθε κριτήριο, σχέση και αντίληψη για τη ζωή που δεν συνάδει με τον ανταγωνισμό. Οι άνθρωποι  οφείλουν να απεκδυθούν των ανθρωπολογικών τους ποιοτήτων και να μετατραπούν σε κατόχους ατομικών κεφαλαίων οι οποίοι διάγουν έναν βίο με μόνο κριτήριο και αρχή αυτή του ανταγωνισμού. Όποιος συμπεριφέρεται με άλλα κριτήρια πέραν του ατομικού ανταγωνισμού ή ακόμη χειρότερα αγωνίζεται για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία και δικαιώματα εκτός από το δικαίωμα να δρα ως επιχειρηματίας (που σημαίνει ότι είναι μόνος του και η ήττα στον ανταγωνισμό μπορεί να σημάνει εξολόθρευση για την οποία ο μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος) είναι εχθρός της κοινωνίας, είναι εκτός νεοφιλελεύθερης κοινωνίας και απειλή. Συνεπώς, επιτρέπονται όλων των ειδών τα βασανιστήρια, πάσης φύσεως καταστολή, διασυρμός κοκ. Αυτού του είδους τα μέσα καταστολής και τρομοκράτησης έχουν ως σκοπό μεταξύ άλλων να κάνουν τους γονείς να σκεφτούν δυο και τρεις φορές για το μέλλον των παιδιών τους όταν τους λένε να γίνουν καλοί άνθρωποι και χρήσιμοι στην κοινωνία.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια επίθεση ανθρωπολογικής εμβέλειας με τεράστιο αριθμό θυμάτων και συνεπειών και με τον φιλόδοξο στόχο να αλλάξει εκ θεμελίων την ανθρώπινη κοινωνία. Η εν λόγω επίθεση λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο όπου και άλλοι κόμποι της λογικής του κέρδους φτάνουν σιγά σιγά στο χτένι επιβάλλοντας να σκεφτούμε πολύ πιο συνολικά: περιβαλλοντική αποσταθεροποίηση, διατροφική κρίση, έλεγχος του γενετικού υλικού, συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου πέρα από κάθε φαντασία, εμπορευματοποίηση της υγείας του φαρμάκου και των βασικών αγαθών, αναφλέξεις και συρράξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο ήσυχος κόσμος του αστού παράγει καταστροφή με ταχύ ρυθμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ανθρώπινης δραστηριότητας όπου έχει βάλει πόδι η λογική του κέρδους. Συνεπώς, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τη σφοδρότητα της επίθεσης και τα δεινά που σπέρνει. Ο κίνδυνος δεν είναι μόνο ότι οι περισσότεροι προοριζόμαστε να ζήσουμε μια αναξιοπρεπή ζωή αλλά ότι η ίδια η ζωή απειλείται από την επίθεση αυτή. Αυτό είναι ένα από τα καινοφανή στοιχεία της εποχής μας. Ο αγώνας εναντίον της εκμετάλλευσης, για μια αξιοπρεπή ζωή είναι αγώνας για την ίδια την ζωή. Ο αγώνας για μια αξιοπρεπή κοινωνία ανθρώπων είναι αγώνας για την ύπαρξη κοινωνίας και ανθρώπων.
Όμως, η επίθεση αυτή βρίσκει τις δυτικές κοινωνίες ανοχύρωτες, διαβρωμένες από την εμπέδωση της λογικής του ανταγωνισμού, του ατομικού δρόμου, της απαξίωσης της συλλογικής ύπαρξης, της ειρωνείας και εγκατάλειψης των ανθρωπολογικών ποιοτήτων όπως η γενναιοδωρία, αναίσθητες τόσο καιρό απέναντι στις κραυγές άλλων λαών. Το τραγικό με ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας και όχι μόνο είναι ότι οι κοινωνίες μας τα έχουν δικαιολογήσει όταν συνέβαιναν σε άλλους, μερίδες της τα δικαιολογούν όταν αυτά και χειρότερα συμβαίνουν σε άλλους δίπλα μας. Η ταύτιση κάποιου με τον ισχυρό, η αποδοχή ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις επιδιώξεις αυτών που προηγούνται στην κοινωνική και οικονομική ιεραρχία, η αποδοχή ότι οι άνθρωποι είναι νούμερα σε οικονομικές αναλύσεις και όχι πρόσωπα τα οποία συνιστούν τον τόπο του υπέρτατου σεβασμού οδηγεί στη συναίνεση και του δικού του χαμού. Αν συναινείς στο να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αυτοί που βρίσκονται από κάτω σου τότε χάνεις κάθε ηθικό έρεισμα όταν αντιστέκεσαι στη μείωση του μισθού σου, στην περικοπή της σύνταξης, στον αποκλεισμό σου από το νοσοκομείο κοκ που σου επιβάλλει ο αμέσως από πάνω σου. Το δίκιο – όμοια με την αγάπη όπως διδάσκει ο χριστιανικός λόγος – έχουν την τάση να επεκτείνονται σε όλους τους ανθρώπους, αλλιώς μαραίνονται και χάνουν το νόημά τους. Για αυτό για την αριστερά όπως και για κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει λύση σε οτιδήποτε σχετίζεται με τις λαϊκές τάξεις που να ευνοεί κάποιους έναντι κάποιων άλλων στο εσωτερικό τους, δηλαδή ακολουθώντας την ιεραρχία του χρήματος. Είτε θα δίδεται λύση υπέρ για παράδειγμα και των Ελλήνων και των μεταναστών ή θα εφαρμόζεται μια «λύση» τόσο εναντίον των Ελλήνων (περικοπές κοκ) όσο και εναντίον των μεταναστών (στρατόπεδα συγκέντρωσης κοκ), όπως αυτή που εφαρμόζεται σήμερα.
Η προσχώρηση λοιπόν στη θέση ότι οι άνθρωποι δεν είναι πρόσωπα αλλά νούμερα είναι βαθειά, υπαρξιακή και παράγει τεράστιες συνέπειες, γεννά μια νέα εποχή, όπου το πέπλο της αξιοπρεπούς διαβίωσης τραβιέται πάνω από την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων με τη συναίνεσή τους. Μικροί θύλακες ευκατάστατων σε πελάγη πληθυσμών χωρίς καμιά συνοχή όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας, δηλαδή ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, κανένα δικαίωμα ούτε στη ζωή, ο άνθρωπος έρμαιο εκμετάλλευσης και εγκληματικής δράσης δεν είναι ένα ατύχημα. Είναι το ιδεώδες καθεστώς ζωής για εμάς και τα παιδιά μας. Είναι η τύχη των χαμένων του νεοφιλελεύθερου γενναίου νέου κόσμου οι οποίοι αξίζουν κάθε περιφρόνηση αφού δεν τα κατάφεραν…
Κοινωνίες οι οποίες σταθερά προσανατολίστηκαν σε μια ατομική στρατηγική ζωής βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με έναν εχθρό τη γλώσσα του οποίου και μόνο ξέρουν να μιλούν. Έχουν ξεχάσει τι σημαίνει σηκώνω το ανάστημά μου στην αδικία, δίνω τη ζωή μου αν χρειαστεί για να υπερασπιστώ την ελευθερία, να υπερασπιστώ τον διπλανό μου (άλλωστε δεν υπάρχουν πια διπλανοί, μόνο αντίπαλοι). Ελευθερία δεν είναι να μην με ενοχλούν, να με αφήνουν ήσυχο, να μπορώ να κλείνω τα μάτια «ελεύθερα» στο μακελειό των διπλανών μου όπως διδάσκουν οι γραφές του νεοφιλελευθερισμού.
Ελεύθερος και αξιοπρεπής είναι αυτός που ντρέπεται όταν κάποιος βασανίζεται και πονάει (γιατί διευρύνει τις αρετές των στενών διαπροσωπικών σχέσεων σε όλους τους ομοίους του), που δεν τον χωράει ο τόπος όταν νεφροπαθείς καρκινοπαθείς, νήπια, ηλικιωμένοι και άλλοι πολλοί ρίχνονται στον καιάδα της ανταγωνιστικότητας, που ντρέπεται όταν κάποιος που βοήθησε του λέει ευχαριστώ, που θέλει να παραμείνει αξιοπρεπής και άνθρωπος όταν από παντού ακούει ότι αυτό είναι αναχρονισμός, συντεχνιακή λογική και βόμβα στα θεμέλια της προσπάθειας που κάνει η χώρα, και δεν θα κάνει πίσω σε αυτό, στο να παραμείνει άνθρωπος και αξιοπρεπής ακόμη και όταν τον βρίζουν χυδαία οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και τον ταυτίζουν με τους φονιάδες.
Σε αυτή την ιστορικά κρίσιμη στιγμή η αριστερά από τη μεριά της έχει κάνει τις επιλογές της. Όμως η αριστερά δεν μπορεί μόνη της να σταματήσει την επίθεση στον άνθρωπο. Η αριστερά οφείλει να είναι μέρος μιας μεγάλης κοινωνικής, πολιτισμικής και εν τέλει ανθρωπολογικής ανάτασης των ίδιων των λαών. Απέναντι σε αυτή την ιστορικής εμβέλειας προσπάθεια μετάλλαξης των βασικών ανθρωπολογικών συντεταγμένων οι κοινωνίες έχουν ένα και μόνο δρόμο: να ανασύρουν και να ρίξουν στη μάχη για την αποτροπή αυτής της εξέλιξης όλα τα διαθέσιμα αξιακά αποθέματα που θέτουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Με εφαλτήριο τα εν λόγω αποθέματα μπορούμε να αποκρούσουμε την αγορά και τους νόμους της, την επέκταση του ανταγωνισμού και της λογικής του κέρδους σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία, να επαναφέρουμε την αξιοπρέπεια στο κέντρο της προσοχής της δημόσιας πολιτικής και της κοινωνικής συμπεριφοράς και γιατί όχι να συρρικνώσουμε τη λογική της αγοράς, να απελευθερώσουμε την κοινωνία των ανθρώπων από τα απρόσωπα δεσμά της.
Αυτά τα αξιακά αποθέματα ενυπάρχουν σε θεσμούς και κοινωνικές πρακτικές με πολύ διαφορετικές ιστορικές διαδρομές οι οποίες μπορεί να έχουν και ένα παρελθόν συγκρούσεων. Σήμερα καθήκον όλων μας είναι να εστιάσουμε στο κατεπείγον της υπεράσπισης της έννοιας της «κοινωνίας ανθρώπων» έναντι της έννοιας της «διαχείρισης πραγμάτων» στηριζόμενοι στα εν λόγω αξιακά αποθέματα. Να ξεπεράσουμε όλοι μας τη μερικότητά μας, τα επιμέρους συμφέροντά μας, να αντιληφθούμε το ιστορικό μέγεθος των στιγμών που ζούμε, τουλάχιστον όσοι με διαφορετικούς τρόπους έχουμε ταχθεί στην υπηρεσία των διπλανών μας και να κινήσουμε μαζί, πυκνώνοντας τις γραμμές των υπερασπιστών της κοινωνίας των ανθρώπων. Αν δεν κάνουμε μια τέτοια επιλογή να είμαστε σίγουροι ότι θα σαρωθούμε όλοι σαν τα στάχια από τον άνεμο, να μην ελπίζουμε στο έλεος των εισβολέων όχι γιατί είναι «κακοί» άνθρωποι αλλά γιατί το έλεος δεν προβλέπεται στους νόμους της αγοράς και του ανταγωνισμού. Αυτή η επιλογή, η επιλογή υπέρβασης της μερικότητας και ανάληψης της ευθύνης που αναλογεί σε αυτούς που έχουν ταχθεί στην υπηρεσία των διπλανών τους είναι βαθύτατα υπαρξιακή και εν τέλει αυστηρά προσωπική. Ο καθένας από εμάς καλείται ενώπιον των δικών του πιστεύω, να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο, να μείνει συνεπής σε αυτά που διακηρύττει ανεξάρτητα από το τίμημα, όπως έχουν κάνει άλλωστε τα πρόσωπα που αποτελούν τα πρότυπά του.
Η αριστερά έχει στον πυρήνα της ταυτότητάς της τη συλλογική ύπαρξη, τον αλληλοσεβασμό, τις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα αλλά και των μελλοντικών γενιών, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή και τη βαθιά της πίστη στην πραγματική δημοκρατία. Αυτά είναι τα αξιακά αποθέματα που καταθέτει στον αγώνα για την υπεράσπιση της «κοινωνίας των ανθρώπων».
Όμως η αριστερά παραμένει υπερδιανοητική, απευθύνεται στο λογικό των ανθρώπων, προσπαθεί να δείξει ορθολογικά ότι όποια και να είναι η ερώτηση η απάντηση είναι πάντα ο άνθρωπος. Όμως, αυτή η προσπάθεια είναι λειψή αν είναι μόνο διανοητική.
Επίσης, η αριστερά πολλές φορές ρέπει σε μια τεχνοκρατική προσέγγιση που δίνει την αίσθηση ότι είναι μέρος μιας διανοητικής ελίτ που περιλαμβάνει την αριστερά, τους πολιτικούς της αντιπάλους και άλλα δημόσια πρόσωπα με την ευρεία έννοια του όρου που δεν αφορά τον «απλό» κόσμο, άλλες φορές δίνει τη λανθασμένη αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρεται για τη συνοχή του βίου του «απλού» κόσμου επειδή εστιάζει σε αυτά που ο αντίπαλός της γεννά στις ζωές των ανθρώπων, επειδή θέλει να τα αλλάξει όλα υποτιμώντας ότι πολλές πτυχές της ζωής των λαϊκών τάξεων δεν ταυτίζονται με τα κυρίαρχα πρότυπα αν δεν είναι κάποιες φορές και εντελώς αντιπαραθετικές όπως φανερώνει η τεράστια σήμερα επίθεση που στοχεύει στη διάλυση και αυτών των  σχέσεων.
Επιπρόσθετα, η αριστερά δεν έχει αναπτύξει επαρκώς το συναισθηματικό αντίστοιχο της διανοητικής αντίληψής της για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Αν το συναισθηματικό αντίστοιχο της λογικής του ανταγωνισμού είναι αρνητικά συναισθήματα όπως το μίσος και ο φθόνος, το συναισθηματικό αντίστοιχο της λογικής της συνεργατικότητας και της αλληλεγγύης, της λογικής της αριστεράς, είναι η αγάπη. Όμως η αριστερά δεν ξέρει πώς να φέρει την αγάπη στο κέντρο της πολιτικής της πρότασης. Μπορεί να φτιάξει μεγάλα προγράμματα για την ορθολογική οργάνωση μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας και να την προσφέρει προς αξιολόγηση στο λογικό των ανθρώπων, δεν ξέρει όμως πώς να απευθυνθεί στον συναισθηματικό τους κόσμο, να καλλιεργήσει μέσα στους ανθρώπους το δικό της συναισθηματικό αντίστοιχο, την αγάπη, σε αντίθεση με τους νεοφιλελεύθερους οι οποίοι έχουν αναπτύξει στο έπακρο τους μηχανισμούς υποδαύλισης των δικών τους συναισθηματικών αντίστοιχων, του μίσους και του φθόνου στις καρδιές των ανθρώπων.
Ο χριστιανικός λόγος – με τη δική του διακριτή ιστορική θέσμιση και διαδρομή η οποία δεν είναι στο απυρόβλητο από τη σκοπιά της αριστεράς – διαθέτει εκείνη τη συναισθηματική διάσταση που λείπει από την αριστερά, διαθέτει επίσης πολύτιμα αξιακά κοιτάσματα τα οποία μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην υπεράσπιση των υπό απειλή ανθρωπολογικών ποιοτήτων των οποίων άλλωστε αποτελούν ιστορικά μοναδική έκφανση.
Μερικές μόνο ενδεικτικές περιοχές όπου μπορεί κανείς να αναζητήσει τα εν λόγω κοιτάσματα. Η κατεξοχήν προσωπική σχέση του κάθε ανθρώπου με το θείο στη χριστιανική διδασκαλία καθιστά τον άνθρωπο ένα πρόσωπο το οποίο δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ψυχρή οικονομική αριθμητική και την αναγωγή των ανθρώπων σε οικονομικά μεγέθη και αναλύσεις κόστους. Ο κάθε άνθρωπος ως πρόσωπο είναι ένα ολόκληρο και ανεξάντλητο σύμπαν σε αντίθεση με τη μονοδιάστατη λογική του κατόχου ατομικού κεφαλαίου. Επιπρόσθετα, αν η σχέση του ανθρώπου με τον θεό είναι μια βαθειά και ανεξίτηλα προσωπική σχέση, εντούτοις δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Το άγιο πνεύμα φανερώνεται στην εκκλησία, δηλαδή στην κοινότητα των πιστών, η θέωση πραγματώνεται στη συλλογική ύπαρξη και την άμεση διαπροσωπική σχέση, στοιχεία που είναι εξ ορισμού αντίθετα στην κοινωνία των ανταγωνιστών και των εγωιστών. Η χριστιανική έννοια της αγάπης υπερβαίνει διαιρέσεις και διαφορές και γενικεύει θεμελιακές ανθρωπολογικές ποιότητες που διέπουν τις στενές διαπροσωπικές σχέσεις στο σύνολο της ανθρωπότητας. Αν ο νεοφιλελευθερισμός διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εναντίον όλων όπως επιτάσσει η λογική του κεφαλαίου, η χριστιανική αγάπη διδάσκει το ακριβώς αντίθετο: όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια.
Τέλος, ο χριστιανικός λόγος αναφέρεται στους ανθρώπους ως εάν να μετέχουν δυνητικά σε ένα μεγάλο συμβάν, αναγνωρίζει σε αυτούς την τάση προς το απόλυτο, το θείο ως εγγενές χαρακτηριστικό τους, αντιτάσσεται λοιπόν θεμελιακά στην απλή διαβίωση, στην κακώς εννοούμενη απομάγευση της ανθρώπινης κατάστασης, στη συνθηκολόγηση με τις επιταγές του βιολογικού κύκλου. Εδώ συναντιέται ιδιόμορφα με την αριστερά που πιστεύει στη δυνατότητα της συλλογικής ανθρώπινης δράσης να υπερβεί τις επιταγές του ιστορικού κύκλου, της διαιώνισης της αδικίας και της εκμετάλλευσης και να επικοινωνήσει, να ερωτοτροπήσει με τη χριστιανική έννοια με το απόλυτο με μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Και η αριστερά και ο χριστιανικός λόγος συνιστούν διαφορετικές προσπάθειες να κατανοήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να συγκροτήσει έναν συνεκτικό βίο χωρίς να παρακάμπτεται η ανεπανάληπτη ανθρωπολογική διάσταση που τον καθιστά αυτό που είναι, αυτή της τραγικής όσο και μεγαλειώδους επίγνωσης της περατότητας της ύπαρξης που προκαλεί η δυνατότητα σύλληψης του απόλυτου.
Μπροστά στον κίνδυνο που διατρέχουμε σήμερα από την προσπάθεια να γίνει ο άνθρωπος ένα ον καταστατικά ξένο προς την ίδια του τη συνθήκη ύπαρξης – ένας στόχος που εξ ορισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλά η επιδίωξή του μπορεί να γεννήσει αμέτρητο πόνο και να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη της ανθρωπότητας – το κρίσιμο δεν είναι η εξέταση των παραμέτρων των εν λόγω κοσμοθεωρήσεων ώστε να εξακριβώσουμε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Άλλωστε μια τέτοια συζήτηση είναι σε εξέλιξη εδώ και αιώνες και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό.
Το κρίσιμο είναι να κατανοήσουμε βαθειά ότι η μεγάλη αφύπνιση των ίδιων των λαών που είναι σήμερα το ζητούμενο οφείλει να αναζωπυρώσει τις αξίες και τις αρετές που πηγάζουν από τις ανθρωπολογικές ποιότητες οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα και το στόχαστρο του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού. Οι εν λόγω αρετές και αξίες συνιστούν το υπόβαθρο τόσο της αριστεράς όσο και του χριστιανικού λόγου, ενυπάρχουν, γενικεύονται και ριζοσπαστικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο εντός τους. Ο χριστιανικός λόγος και η αριστερά αποτελούν θύλακες – όχι τους μόνους – αυτών των πρωταρχικών αρετών που πρέπει να αναζωπυρωθούν. Η μεγάλη αφύπνιση που είναι το ζητούμενο οφείλει με επιδέξιο τρόπο και με την επινόηση νέου λεξιλογίου να μιλήσει ξανά για αυτές τις πρωταρχικές αρετές και αξίες όπως η αλληλεγγύη, η αγάπη, η προσφορά, η τιμιότητα, η αφοσίωση, η γενναιοδωρία. Πάνω σε αυτές μπορούν οι λαοί να βρουν το στιβαρό έδαφος για να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή.
Ζούμε σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές στην ιστορία όπου το κατεπείγον της πολιτικής και κοινωνικής δράσης και της απάντησης σε καθημερινά αδιέξοδα βραχυκυκλώνεται με υπαρξιακά ζητήματα και θεμελιακές λογικές και επιλογές. Η δεκτικότητα των ανθρώπων σε τέτοια μεγάλα ερωτήματα είναι πρωτοφανής και η κινητοποίησή τους περνάει μέσα από αυτό το βραχυκύκλωμα. Ο λαός μας και άλλοι λαοί πρέπει να κάνουν μια μεγάλη ανατροπή, ανθρωπολογικής εμβέλειας, αν θέλουν να μείνουν απλά όρθιοι. Άλλωστε, όποτε βελτιώθηκε έστω και λίγο η ζωή των πολλών και πήγε η ιστορία παρακάτω πάντα έγινε μετά από ένα πέταγμα στον ουρανό. Ένα πέταγμα στον ουρανό το οποίο συνιστά κοινό τόπο τόσο της αριστεράς όσο και του χριστιανικού λόγου, παρά τις μεγάλες διαφορές. Ας αναλάβουμε να μορφοποιήσουμε και να φέρουμε σε πέρας το πέταγμα που απαιτούν οι δικοί μας καιροί ένα καινοφανές πέταγμα στον ουρανό που ο χρόνος εναπόθεσε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα δικά μας χέρια.





Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ο Νικόλας Σεβαστάκης συνοψίζει τα συμπεράσματα του για το συνέδριο "Εκκλησία και Αριστερά" (25-1-2013)





Ο Νικόλας Σεβαστάκης, Αναπλ. Kαθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ, μιλά στον ραδιοσταθμό στο Κόκκινο(105,5) για τα συμπεράσματα του συνεδρίου "Εκκλησία και Αριστερά".



Η ομιλία του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως π.Ανθίμου στο συνέδριο "Εκκλησία και Αριστερά"

[πηγή-φωτό: ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ]


Σεβασμιώτατοι, Κυρίες και Κύριοι,

Θα σας αναγνώσω μέρος της Προτάσεως που έκαμα πριν από ένα χρόνο περίπου στην περασμένη ΔΙΣ, σχετικά με το θέμα μας, όπου παρουσίασα ότι, τα τελευταία χρόνια διεξάγεται ένας σοβαρός διάλογος στην ελληνική κοινωνία περί του χαρακτήρος του μαθήματος των θρησκευτικών στα Σχολεία της Χώρας. Ο διάλογος προέκυψε ως απάντηση αφ’ ενός στο αίτημα για δημιουργική ανανέωση του μαθήματος και αφ’ ετέρου στις προτάσεις ή απειλές βάσει συγκεκριμένης επιχειρηματολογίας νομικών και πολιτικών κύκλων περί καταργήσεως του μαθήματος.
Από το 2002 στο πλαίσιο προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, διαμορφώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας νέο καθεστώς για την χορήγηση απαλλαγής από το ΜτΘ σε ετεροδόξους και αλλοθρήσκους  με απλή δήλωση του κηδεμόνα ή του ενήλικου μαθητή «ότι δεν είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, χωρίς να είναι υποχρεωτική η αναφορά του θρησκεύματος στο οποίο ανήκει».
Το 2008 τρεις Εγκύκλιοι του Υπουργείου Παιδείας και μια ερμηνευτική διευκρίνηση του τότε Υπουργού, προσπάθησαν να εναρμονισθούν με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ανεξάρτητων Αρχών της Χώρας μας, που ήθελαν η απαλλαγή από το μάθημα να γίνεται με απλή διατύπωση του αιτήματος από τον ενδιαφερόμενο χωρίς άλλη εξήγηση.
Προξένησαν αλληλοσυγκρουόμενες και κάποτε έντονες ανακοινώσεις της ΟΛΜΕ, του Συνηγόρου του Πολίτη, της ΠΕΘ, των Θεολογικών Σχολών κ.α.
Με αφορμή αυτό το θόρυβο, άρχισαν να αποκρυσταλλώνονται και να προτείνονται κάποιες «μορφές» του ΜτΘ που, όπως ήταν αναμενόμενο, πυροδότησαν άλλες αντιπαραθέσεις και δημιούργησαν πολώσεις τόσο στην Εκπαιδευτική Κοινότητα όσο και σε Θεολογικούς κύκλους.
Οι «μορφές» του ΜτΘ που προτάθηκαν ήταν οι εξής:

Α. ΜτΘ με ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
(προτάθηκε από την ΟΛΜΕ, τον Συνήγορο του Πολίτη, κ.α)
 Θέλει το ΜτΘ να είναι υποχρεωτικό για όλους τους μαθητές επειδή:
1. ανταποκρίνεται στη νέα πραγματικότητα της σχολικής τάξης (μεγάλα ποσοστά    ετεροθρήσκων μαθητών, ετεροδόξων και θρησκευτικά αδιάφορων),
2. εξετάζει το θρησκευτικό φαινόμενο ως ιστορική και παρούσα πραγματικότητα,
3. διασφαλίζει τον ελεύθερο σχηματισμό οποιασδήποτε θρησκευτικής συνείδησης,
4. εγγυάται την απουσία απαλλαγών και τον υποχρεωτικό χαρακτήρα του μαθήματος,
5. κατοχυρώνει τα εργασιακά δικαιώματα των θεολόγων εκπαιδευτικών.
Επισημαίνεται ότι με τον θρησκειολογικό προσανατολισμό του ΜτΘ δεν συμφωνεί κανένας θεολογικός χώρος στην Ελλάδα, σήμερα.

Β. ΜτΘ με ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
(προτάθηκε από την ΠΕΘ κ.α.)
Θέλει το ΜτΘ να παραμείνει ομολογιακού τύπου, διότι:
1. η πλειονότης των μαθητών του ελληνικού σχολείου είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί,
2. το ισχύον Ελληνικό Σύνταγμα αναφέρει την ύπαρξη «επικρατούσας θρησκείας»,
3. απόφαση του ΣτΕ (3356/1995) ορίζει ότι η ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των μαθητών πραγματοποιείται σύμφωνα με τις αρχές της Ορθοδόξου Χριστιανικής Διδασκαλίας,
4. η Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη έχει διαμορφώσει καθοριστικά την πνευματική φυσιογνωμία της Ελλάδος,
5. σημαντικό ποσοστό γονέων επιθυμεί να λάβουν τα παιδιά τους θρησκευτική αγωγή στο σχολείο,
6. σημαντική μερίδα των αλλοδαπών μαθητών ενδιαφέρεται για την Ορθόδοξη Πίστη.

Γ. ΜτΘ με «ΑΝΟΙΧΤΟ» ή «ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ» ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
(προτάθηκε από τον Σύνδεσμο «Καιρός» κ.α)
Θέλει το ΜτΘ:
1. να είναι κοινή υποχρεωτική θρησκευτική εκπαίδευση για όλους τους μαθητές, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές επιλογές τους,
2. να δίνει έμφαση στον γνωσιοκεντρικό-παιδαγωγικό και όχι στον ομολογιακό-κατηχητικό του χαρακτήρα,
3. να εδράζεται στην ερμηνεία, στην κριτική και στον διάλογο,
4. να εγγυάται την βιωσιμότητά του στο μέλλον.
Αυτές είναι οι 3 μορφές-προτάσεις για το ΜτΘ που ήδη αποκρυσταλλώθηκαν αυτά τα χρόνια.
Λοιπόν, νομίζω ότι οφείλουμε πια να βγούμε από τα παραπάνω ερμητικά κλεισμένα σχήματα, όπως η γνωστή ψυχοσύνθεσή μας των Ελλήνων ύψωσε ως τείχη.
Χρειάζεται κυρίως εμείς, οι κληρικοί και οι θεολόγοι·
α. αντλώντας από την εμπειρία μας ως ποιμένες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας,
β. αφουγκραζόμενοι την σημερινή κοινωνική και θρησκευτική πραγματικότητα της Πατρίδος μας, και
γ. σεβόμενοι τις ευαισθησίες της σημερινής σχολικής τάξης και της εκπαιδευτικής διαδικασίας, να σκεφτούμε τα εξής:
  • Η προϊούσα από ετών εκκοσμίκευση απομάκρυνε τους νέους μας από τις θρησκευτικές μας παραδόσεις, ενώ η πολυπολιτισμικότητα έφερε νέες ηθικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προκλήσεις στη Χώρα μας. Έτσι δημιουργήθηκε η σημερινή κατά γενική ομολογία, «κρίση αξιών», στην ελληνική κοινωνία,  για την αποκατάσταση της οποίας πρέπει όλοι να εργασθούμε υπεύθυνα.
  • Η σχολική τάξη αποτελεί σμικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Η πλειονότης των μαθητών του ελληνικού σχολείου είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όμως σε αρκετές περιοχές της Πατρίδος μας οι αλλοδαποί μαθητές με διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις, αλλάζουν σημαντικά την σύνθεση της σχολικής τάξης. Η ποικιλόμορφα διαμορφωμένη πρόταση για απαλλαγή από το ΜτΘ κάποιων μαθητών, έβγαλε από τις τάξεις κυρίως χριστιανόπουλα που ήθελαν να  «ελαφρυνθεί» το σχολικό τους Πρόγραμμα.
Για λόγους που αμέσως έμμεσα θα εξηγήσω, χρειάζεται να μην βγει το μάθημα από τα σχολεία μας, γι' αυτό,
Πρότεινα στην ΔΙΣ,
1. Να μην υιοθετήσουμε αυτούσια καμιά από τις παραπάνω ετικέτες των μορφών του ΜτΘ προκειμένου να μην εμπλακούμε σε ήδη διαμορφωμένες και πολωμένες απόψεις, αλλά να εργασθούμε για τον συγκερασμό των θετικών στοιχείων όλων των προτάσεων.
2. Να επισημάνουμε σε όσους επιμένουν να μεταβληθεί το ΜτΘ σε θρησκειολογία, ότι τότε θα καταστρατηγηθεί το δικαίωμα των ορθοδόξων μαθητών για Ορθόδοξη Χριστιανική μόρφωση. Οι Έλληνες γονείς θέλουν τα παιδιά τους να μάθουν την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη και Παράδοση από το σχολείο.
Φυσικά, η Κατήχηση του λαού μας είναι κυρίως έργο δικό μας, των Επισκόπων και των Ιερέων και δεν έχουμε την πρόθεση να το  εκχωρήσουμε σε εκπαιδευτικούς.
3. Να επισημάνουμε σε όσους επιμένουν να μεταβληθεί το ΜτΘ σε ομολογιακό, ότι η προταθείσα εισαγωγή ενός εναλλακτικού μαθήματος για τους αλλοδαπούς, δεν είναι εφικτή στην εκπαιδευτική πραγματικότητα της Χώρας μας, επειδή προσκρούει σε πρακτικές δυσκολίες (σχολικές αίθουσες, συγγραφή πρόσθετων εγχειριδίων, εναρμόνιση με το σχολικό Πρόγραμμα). Εάν επιμείνουμε σ” αυτήν την πρόταση, τότε θα ωθήσουμε ως μοναδική λύση, την κατάργηση του ΜτΘ, που δεν συμφέρει στην ελληνική κοινωνία.
4. Να επιδιώξουμε, να είναι η Ορθόδοξη Θεολογία κέντρο του ΜτΘ χωρίς απαραίτητα η μεθοδολογία του μαθήματος να είναι «ομολογιακή».  Το σχολείο δεν μπορεί να απαιτεί την διατράνωση της Πίστεως των μαθητών επειδή η Πίστη δεν αξιολογείται εκπαιδευτικά ούτε βεβαίως μπορεί να βαθμολογηθεί.
5. Να ζητήσουμε, το ΜτΘ να εμφανίζει σε όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές το πολιτισμικό μέγεθος της Ορθοδόξου βιωτής καθώς αυτή διαποτίζει την ελληνική κοινωνία και είναι «αγαθό εν κινήσει». Ο αλλόθρησκος μαθητής στη χώρα μας, όπως θα διδαχθεί για τον Πλάτωνα, για την Αθηναϊκή Συμπολιτεία και τον Παρθενώνα, έτσι οφείλει να μάθει για τον Ιησού Χριστό, για την Ορθόδοξη Εκκλησία και την τέχνη της.
Κυρίες και Κύριοι,
Το «μυστικό» της εύστοχης και αποδοτικής διδασκαλίας του ΜτΘ δεν είναι ούτε το σχολικό εγχειρίδιο, ούτε το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα.
Είναι ο εκπαιδευτικός που το διδάσκει.
Εάν είναι πράγματι πιστός και καλλιεργημένος χριστιανός, δεν θα είναι ποτέ υποκειμενικός, ούτε αλαζονικός και θα θυμάται ότι η μεγαλύτερη αρετή της «κατά Χριστόν» ζωής, είναι η διάκριση.
Οπότε, χρειάζεται,
Να μην μετατρέπει το μάθημα σε «εκκοσμικευμένη ηθική» εξοβελίζοντας  τον μυσταγωγικό του χαρακτήρα. Μια τέτοια διδασκαλία θα είναι «φθηνή» για τα σημερινά παιδιά.
Να μην περιορίζει το μάθημα σε «Επιτομή Θρησκευτικής Εγκυκλοπαιδείας» αφήνοντας αναπάντητες τις υπαρξιακές αναζητήσεις των μαθητών.
Να δίνει την δυνατότητα σε αλλοδαπούς ετεροθρήσκους μαθητές να γνωρίσουν αφ’ ενός την δική τους θρησκευτική πίστη και αφ’ ετέρου την θρησκευτική και πολιτιστική παράδοση της Χώρας που τους δέχτηκε και τους φιλοξενεί. (Για παράδειγμα, αν ένας πακιστανός πίνει τον καφέ του στην καφετέρια το απόγευμα της Μ. Παρασκευής και περάσει από μπροστά του η λιτανεία του Επιταφίου, οφείλει να ξέρει, τι σημαίνει αυτή η πομπή στη Χώρα αυτή που τον φιλοξενεί, για το λαό με τον οποίο συναναστρέφεται).
Να θέτει βάσεις για εποικοδομητικό διάλογο με το «διαφορετικό» που, ούτως ή ἀλλως, συζεί με το «οικείο». (Όταν στις γιορτές του Μπαϊραμιού και του Ραμαζανιού, δημοσιεύω ευχές στους συμπατριώτες μου μουσουλμάνους, οι θρακιώτες δεν παραξενεύονται. Με παρεξηγούν όμως οι δημοσιογράφοι των Αθηνών!)
Να καλλιεργεί τον διάλογο μεταξύ διαφόρων θρησκευτικών παραδόσεων και να μελετά αντικειμενικά τις σχέσεις τους με την «εξ αποκαλύψεως» Εκκλησία του Χριστού.
(Αγαπητοί μου, εάν η Ορθοδοξία σήμερα έχει ρόλο και λόγο, ας τον πει, ας τον βγάλει να κονταροχτυπηθεί στα μαρμαρένια αλώνια. Αν προσπαθήσει να τον επιβάλλει, τότε θα τον …πνίξει ή θα τον κρύψει «υπό τον μόδιον»).
Να επωάζει στην τάξη το δημοκρατικό πνεύμα και την πνευματικότητα της Παιδείας, τουλάχιστον σε επίπεδο θρησκευτικότητος. Η Ορθοδοξία δεν φοβάται τις συγκρίσεις!
Να αναλύει το παγκόσμιο θρησκευτικό φαινόμενο και να αναδεικνύει τον οικουμενικό και επίκαιρο λόγο της Ορθόδοξης Θεολογίας και των άλλων χριστιανικών παραδόσεων. Τα παιδιά μας αύριο θα είναι στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική, στην Αυστραλία. Πρέπει να ξέρουν τις εκεί πολιτιστικές παραδόσεις όπως αρύονται από τις εκεί θρησκείες.
Να διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντες των μαθητών μέσα από μια νέα καθολική προσέγγιση της γνώσης, η οποία εξάλλου ήδη είναι οικεία σ” αυτούς από τους σύγχρονους διαύλους ενημέρωσης.
Να προσφέρει λόγο ελπίδας και πρόταση ζωής στο σημερινό ελληνόπουλο.
Να διανθίζει το κάθε θέμα του με Πατερικά Κείμενα που θα ενισχύουν το στόχο του.
Να παρουσιάζει και να ερμηνεύει την ποικίλη εκκλησιαστική τέχνη στους μαθητές.
    
 Κυρίες και Κύριοι,

Για την παραπάνω εισήγησή μου στην ΔΙΣ, άκουσα εις βάρος μου  και διάβασα πολλά!
Κάποιοι «δικαιολόγησαν» τις απόψεις μου και είπαν ότι οφείλονται στις βιωματικές εμπειρίες που διαθέτω από τον τόπο καταγωγής μου, που είναι και η Επαρχία, όπου με αξίωσε ο Χριστός να διακονώ.
Όμως, ακούστε με, σας παρακαλώ. Από τη Θράκη βλέπουμε το αύριο των Βαλκανίων και της Ευρώπης με περισσότερη οξυδέρκεια απ” ότι φαίνονται από την πλατεία Συντάγματος.
Κι επειδή λέμε ότι η Παιδεία του σήμερα, ετοιμάζει την ποιότητα της ζωής του αύριο, συνοψίζω, λέγοντας ότι το ΜτΘ, πρέπει:
Να παραμείνει στα Ελληνικά Σχολεία. Εάν λείψει ως επίσημο μάθημα, στο επίσημο αναλυτικό πρόγραμμα, τότε το κενό αυτό της θρησκευτικής αναζήτησης των νέων μας, θα έρθει να καλύψει κρυφά, πλειάδα από παραθρησκείες και σέκτες, πολλές εξ αυτών που είναι σήμερα εκτός Νόμου στην Ευρώπη. Διδάσκοντες να είναι θεολόγοι των θεολογικών Σχολών μας, που όπως αυτή του ΑΠΘ που μας φιλοξενεί, έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα και αποδείξεις περί της υγιαινούσης διδασκαλίας της Ορθοδόξου θεολογίας μας. Και υγιαίνουσα διδασκαλία εννοώ την αντικειμενική, την ελεύθερη, την ανεκτική διδασκαλία.
Να διδάξει την Ορθόδοξη Πίστη ως βίωμα και ως θεωρία, ως νόημα και πρόταση ζωής.
Να εμφανίσει το Ορθόδοξο φρόνημα διαχρονικά στην ιστορική του διαδρομή ως πολιτιστικό μέγεθος.
Να παρουσιάσει το «εφικτόν» της «κατά Χριστόν» ζωής.
Να δοκιμάσει την αντοχή της Ορθόδοξης Θεολογίας στο σήμερα.
Να αγκαλιάσει χωρίς φανατισμό τους αλλοθρήσκους συμπατριώτες μας.
Εδώ να μου επιτρέψετε να ανοίξω μια παρένθεση: τον φανατισμό ενάντια στους αλλοθρήσκους δεν τον κλιμακώνει μόνο η οργανωμένη καταπίεση εναντίον τους. Κάποτε τον ακονίζει και η προνομιακή μεταχείρισή τους όταν αυτή είναι σε βάρος της πλειονότητος. Στη Θράκη οι μουσουλμάνοι (όσοι δεν είναι αιχμάλωτοι του Προξενείου), θεωρούν ως προστάτη τους τον Επίσκοπο της περιοχής τους. Και είμαστε. Αυτό επιβάλλει η ιδιότητά μας. Δεν θα επιτρέψω ποτέ σε χριστιανό να βλάψει μουσουλμάνο. Αύριο που η Ευρώπη θα αρχίσει θρησκευτικούς πολέμους ενάντια στο Ισλάμ, τότε να ξέρετε ότι εμείς θα πάρουμε το μέρος τους. Όμως, σήμερα, ως Χώρα κάνουμε λάθη!
Το ένα είναι παλαιό,  η Σαρία. Το δεύτερο είναι πρόσφατο, ο Νόμος περί των αυθαιρέτων των μουσουλμάνων πολιτών. Αυτοί οι διαχωρισμοί (άσκεπτοι ή μικροκομματικοί) δημιουργούν φανατισμό των χριστιανών ενάντια στους μουσουλμάνους και τον διαχωρισμό δεν τον κάνει ο Χριστιανός Προεστώς της περιοχής, αλλά το κομματικό Κράτος που δεν έχει υγιή εθνική πολιτική γραμμή για τον τόπο.
Να οργανώσει την σχολική τάξη σε εργαστήρι συνεργασίας και συνθέσεως απόψεων. Να προετοιμάσει στα παιδιά μας πλήρη εξάρτυση ώστε να βγουν στη λεωφόρο του αύριο, όπου τα οχήματα τρέχουν με τρελές ταχύτητες και αντοχές. Να μην βγουν ξυπόλυτα στ” αγκάθια. Θέλουμε η Ορθόδοξη Διδασκαλία, ως Πολιτισμός που διαποτίζει ακόμα και την αμαρτωλή πλευρά του ανθρώπου, κι όχι ως απολειφάδι του παρελθόντος, ούτε σαν νεκρό γράμμα, αλλά σαν πρόταση ζωής, να στηρίξει τον νέο του αύριο, ώστε το αύριο να μην τον καταπιεί, ούτε να τον εξακτινώσει, αλλά να τον καταστήσει ικανό να κρίνει, να συγκρίνει, τα ταξινομεί, να κατατάσσει, να επιλέγει το καλύτερο και το συμφέρον του, τόσο της ψυχής του όσο και του σώματός του, τόσο του προσωπικού όσο και του κοινωνικού.



Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Παρουσίαση του βιβλίου του Γ.Ταχόπουλου "Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φαντάσματα του οθωμανισμού" στις 25-1-2013 στη Θεσσαλονίκη


Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου, στις 19.30 το βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου “Η Θεσσαλονίκη, ο Μαζάουερ και τα φαντάσματα του οθωμανισμού”. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Ντίνος Χριστιανόπουλος, ποιητής

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας

Γιάννης Μέγας, συγγραφέας

Νικόλαος Μέρτζος, πρόεδρος ΕΜΣ

Γιάννης Ταχόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου

Συντονιστής: Βασίλης Κοντογουλίδης, δημοσιογράφος

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, Εθνικής Αμύνης 4.


Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Χρ.Σταμούλης, Εκκλησία και Αριστερά



Οι  σχέσεις της Εκκλησίας με την Αριστερά στην Ελλάδα έρχονται από μια σκοτεινή μήτρα. Στηρίζονται σε αδιάψευστες ιστορικές πράξεις, σε ανομίες και αστοχίες, που έχουν χαράξει ανεπανόρθωτα το κοινό σώμα, αλλά και σε ένα πλήθος προκαταλήψεων και παρεξηγήσεων –αποτέλεσμα  απουσίας διάθεσης ανοικτού διαλόγου–, που μεγιστοποιεί το χάσμα που επέβαλε η αγριότητα της Ιστορίας. Κάποιες ενδιαφέρουσες και σημαντικές προσπάθειες του νεότερου παρελθόντος κινήθηκαν καθαρά σε θεωρητικό επίπεδο και άφησαν τους λογαριασμούς με την εναρκτήρια διάθεση  ανοικτούς. Μαζί, όμως, και μια παρακαταθήκη για συνέχεια.
Το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, στο πλαίσιο μιας ανειλημμένης ευθύνης απομάκρυνσης από οποιαδήποτε στανική και ως εκ τούτου «ειδωλολατρική» εσωστρέφεια, αποφάσισε, σε συνέχεια άλλων δραστηριοτήτων του, ομόφωνα, τη διοργάνωση επιστημονικού Συνεδρίου με γενικό τίτλο Εκκλησία και Αριστερά. Πράξη που αποδεικνύει τη διαλογική φύση του Πανεπιστημίου γενικότερα, αλλά και της θεολογίας ειδικότερα. Μια πράξη παρεμβατική, η οποία στηρίζεται στην βαθιά πεποίθηση, πως από τον διάλογο κανείς δεν κινδυνεύει. Τουναντίον, η αδυναμία διαλόγου, η άρνηση της συνάντησης, είναι εκείνη η διαβρωτική πραγματικότητα, που ισχυροποιεί τη δαιμονοποίηση και ανακηρύσσει τον δογματισμό σε κυρίαρχο παράγοντα της ενορχηστρωμένης καθημερινότητας. Στον αντίποδα, η γνώση που προκύπτει από την άμεση συνάντηση με τα πρόσωπα και τα πράγματα αποτελεί τον οντολογικό πυρήνα που επιτρέπει την ανοικοδόμηση κοινού οίκου. Επιτρέπει, με άλλα λόγια, την αξιοποίηση των διαφορετικών υλικών, προκειμένου να πραγματωθεί μια φυσιολογία ελεύθερη, λειτουργική και ρεαλιστική. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο απέναντι, ο ξένος, ο διαφορετικός, ο οποιοσδήποτε άλλος, δεν αποτελεί απειλή, αλλά τόπο συνάντησης, τόπο διάνοιξης του κλειστού εαυτού στον πληθυντικό αριθμό. Μια πραγματικότητα, που επιτρέπει τη διάλυση της  ιδιώτευσης, αλλά και της μοναξιάς των τσαλακωμένων του κόσμου, με το χτίσιμο του μυστηρίου της αξιοπρέπειας και της κοινωνίας.
Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να θεωρεί δεδομένη τη φωνή της πανεπιστημιακής θεολογίας, η οποία κρατά το αυτονόητο δικαίωμα και την ευθύνη της κριτικής διάθεσης με την οποία αντιμετωπίζει τα δεδομένα του διαλόγου. Η πρόσκληση του Τμήματος Θεολογίας προς τη θεσμική Εκκλησία, δηλαδή την Ιεραρχία, αλλά και τη θεσμική, δηλαδή την κοινοβουλευτική, Αριστερά, δεν έχει ουδεμία σχέση με «λήψεις του ζητούμενου». Πολύ περισσότερο, δεν προδικάζει προαποφασισμένες συγκλίσεις ή αποκλίσεις. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν προσυμφωνημένα υπονοούμενα. Μοναδικό  προσύμφωνο η διάθεση ουσιαστικής γνωριμίας και η ψηλάφηση συγκεκριμένων πρακτικών θεμάτων, όπως η Βασιλεία του Θεού και η λαϊκή εξουσία, τα θρησκευτικά σύμβολα και η θρησκευτικότητα στο δημόσιο χώρο, η εκκλησιαστική περιουσία και η μισθοδοσία του κλήρου, τα κοινωνικά προβλήματα και το μεταναστευτικό ζήτημα, τα οποία κομματιάζουν την ενότητα του τρόπου μας. Δοκιμή, με άλλα λόγια, αντοχής των υλικών, που συνιστούν το νεότερο ελληνικό πολιτισμό. Και είναι σαφές πως η Ορθοδοξία «δεν είναι απλώς κάποιες χρηστομάθειες ή μια απλή θρησκευτική πίστη, ιδιωτικής υπόθεσης» (Ν. Ματσούκας), αλλά αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του πολιτισμού, συνεπώς της κοινωνικής πράξης — χωρίς βέβαια να εξαντλείται σε αυτόν, καθώς ο χαρακτήρας της ήταν και παραμένει, σε πείσμα πολλών, οικουμενικός.
Η συζήτηση, στον δημόσιο χώρο, πραγματικοτήτων με δημόσιο χαρακτήρα, καθώς εντός αυτού αναπτύσσονται, με αυτόν διαλέγονται, από αυτόν επηρεάζονται και αυτόν συνδιαμορφώνουν, δεν αποτελεί πολυτέλεια, πολύ περισσότερο δεν αποτελεί ύποπτη υπερβολή, απερισκεψία, αλλά βαθιά αναγκαιότητα η οποία κυρίως και πάνω από όλα συνδέεται με την ιστορική στιγμή. Τόσο η Εκκλησία, όσο και η Αριστερά, αποτελούν  σημεία αναφοράς μεγάλων τμημάτων του ελληνικού λαού, από τα οποία απαιτείται τολμηρή και ξεκάθαρη κατάθεση θέσεων. Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια προϋποθέτει κατάφαση στην αλλαγή ενός κόσμου που αλλάζει και μας αλλάζει, τη στιγμή που όσο εμείς αλλάζουμε τον αλλάζουμε. Ένα πέρασμα, δηλαδή, από την ανεύθυνη παρακολούθηση-ενοχοποίηση της ζωής των άλλων, στην έμπονη ζωή με τον άλλο, ζωή για τον άλλο, ζωή στον άλλο. Μια αναχώρηση από την εργαλειακή-συστημική κατανόηση του ανθρώπου και μια αυτοπαράδοση στο θαύμα του κοινού, όχι κατ’ ανάγκην ταυτόσημου, βηματισμού.
Σκοπός του Συνεδρίου δεν είναι να πείσει η Εκκλησία την Αριστερά για τη θεότητα του Χριστού. Ούτε, βέβαια, η Αριστερά την Εκκλησία για το αντίθετο. Μπορεί, όμως, αυτή η συνάντηση να αξιοποιήσει τις συνέπειες ενός πολιτισμού της σάρκωσης, ο οποίος συγκροτείται στη βάση της κένωσης του  εαυτού και στην πρόσληψη του εντελώς διαφορετικού. Στο άδειασμα, δηλαδή, των ιστορικών ατομικών ή συλλογικών βεβαιοτήτων, προκειμένου να μείνει χώρος για τη συνάντηση με το ελάχιστο. Και είναι σαφές, πως τούτο το Συνέδριο δεν  αναζητά το ανέφικτο, αλλά το εφικτό. Εξάπαντος δεν θέλει να σώσει τον κόσμο και πολύ περισσότερο δεν θέλει, καταπώς γράφει ο Τάσος Λειβαδίτης, να τον σώσει την  ερχόμενη Τρίτη. Θέλει, απλά και μόνο, να δώσει μια ευκαιρία στην έκπληξη. Σαν εκείνη που ένιωσαν εκπρόσωποι της Αριστεράς, όταν σε ερώτησή τους για τη διάθεση της θεολογίας να υποστηρίξει την ανέγερση τζαμιού στον τόπο μας, τους είπαμε ότι στη Θεολογική Σχολή, εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, λειτουργεί χώρος προσευχής των μουσουλμάνων. Έτσι, ίσως να έχουμε μια δυνατότητα να δούμε αυτό που  «χρόνια πολεμάει μέσα στη σκοτεινή μήτρα» των ανομιών της Ιστορίας, «να ξετυλιχθεί και να καρπίση» (Ν. Καζαντζάκης).
———————————————-

Ο Χρυσόστομος Α. Σταμούλης διδάσκει στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, του οποίου είναι και πρόεδρος.

Το συνέδριο «Εκκλησία και Αριστερά», που οργανώνει το Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, σε συνεργασία με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, πραγματοποιείται τη Τρίτη 22 και την Τετάρτη 23 Ιανουαρίου (ώρες 10.00-22.00), στην αίθουσα τελετών της Παλιάς Φιλοσοφικής. Αναλυτικά το πρόγραμμα στο goo.gl/cgezZ.





ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

1. Οι ενυπόγραφες αναρτήσεις (άρθρα, ομιλίες, κριτικές βιβλίων, επιφυλλίδες, δοκίμια, μελετήματα κλπ) που φιλοξενούνται ή αναδημοσιεύονται στο ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν κατά κύριο λόγο τους συγγραφείς τους και όχι απαραίτητα το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ».

2. Τα σχόλια των αναγνωστών του ιστολογίου «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ» εκφράζουν τους ίδιους προσωπικά και όχι το ιστολόγιο «ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ». Σχόλια άσχετα με το περιεχόμενο των αναρτήσεων δεν θα δημοσιεύονται.

3. Υπάρχουν στο ιστολόγιο μας πολλές προτάσεις (σύνδεσμοι, links) προς άλλους δικτυακούς τόπους. Το ιστολόγιο μας δε φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των αναρτήσεων ή των σχολίων που γίνονται εκεί.

Αρχείο

Φίλοι κι αδελφοί

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

Παναγία Οδηγήτρια του Balamand (Λίβανος)

ΣΥΝ-ΙΣΤΟΛΟΓΕΙΝ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Ένα ιστολόγιο αφιερωμένο στους 57 αη-Γιώργηδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται...

Τοῦτο σᾶς λέγω πάλιν καὶ σᾶς παραγγέλλω: κἂν ὁ οὐρανὸς νὰ κατέβη κάτω κἂν ἡ γῆ νὰ ἀνέβη ἀπάνω κἂν ὅλος ὁ κόσμος νὰ χαλάση καθὼς μέλλει νὰ χαλάση σήμερον αὔριον, νὰ μὴ σᾶς μέλη τί ἔχει νὰ κάμη ὁ Θεός. Τὸ κορμὶ ἂς σᾶς τὸ καύσουν, ἂς σᾶς τὸ τηγανίσουν, τὰ πράγματά σας ἂς σᾶς τὰ πάρουν, μὴ σᾶς μέλη, δῶστε τα, δὲν εἶναι ἐδικά σας. Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Ἐτοῦτα τὰ δύο ὅλος κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἔξω ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε.

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός, Διδαχὴ Γ' (ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Διδαχὲς καὶ Βιογραφία, ἐκδόσεις Ἀκρίτας, ζ' ἔκδοση, Ἀθήνα 2004, σελ.154)

Επισκέπτες από 17/9/2009

Free counters!

ΠΕΡΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Περί θεολογίας

Περί θεολόγων και Θρησκευτικών

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ

ΘΕΣΕΙΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ
ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Θ. Ι. ΡΗΓΙΝΙΩΤΗ «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟ ΑΘΕΟ»

Κ. ΤΣΑΤΣΟΣ, ΠΕΡΙ "ΕΙΔΙΚΩΝ"

Τοῦτο εἶναι τὸ δρᾶμα τῆς ἐποχῆς μας: ὅτι ἡ πρόοδος της δὲν βρίσκεται στὰ χέρια τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τῶν εἰδικῶν, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι πνευματικοὶ ἄνθρωποι.

Κωνσταντίνος Τσάτσος, Ἀφορισμοὶ καὶ διαλογισμοί, τέταρτη σειρά, εκδ. Βιβλ. τῆς Ἑστίας, Ἀθήνα 1972, σελ. 92.

台灣基督東正教會 The Orthodox Church in Taiwan

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Μετεωρίτικη Βιβλιοθήκη

ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΡΗΤΗΣ

ΕΛΛΟΠΟΣ

Αξίζει να διαβάσετε

9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ